Η Αλεξάνδρα, όμορφη κι αριστοκρατική, από καλή και πλούσια οικογένεια, φαντάστηκε πως στο πρόσωπο του αρρενωπού Νιόνιου, θα έβρισκε την αδελφή ψυχή, το άλλο μισό της, για να ζήσει μαζί του τη ζωή που ονειρευόταν. Όμως ο ωραίος της σύζυγος -θα διαπίστωνε γρήγορα- καταδυναστευόταν από την Αργίνη, μάνα σκληρή, και πεθερά ακόμη σκληρότερη... Ποτέ ο γυιός δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από την αρπάγη αυτής της μάνας, κι έτσι η Αλεξάνδρα έμαθε να ζει στο περιθώριο της ζωής των τριών τους, κάνοντας υπομονή για χάρη του παιδιού της, και γιατί στο βάθος η ελπίδα την έκανε να πιστεύει ότι ίσως μια ημέρα όλα αλλάξουν... Η ελπίδα, το μόνο όπλο του απελπισμένου...

Τον απολογισμό αυτής της ζωής, εγκλωβισμένης στη ερημιά του έρωτα, μιας ζωής πολιτικών αγώνων για ένα καλύτερο αύριο, διηγείται η Αλεξάνδρα, γιαγιά πια, στη μικρή εγγονή που έχει τ\' όνομά της...